Powiedzmy, że macie do zareklamowania lek dostępny bez recepty. Powiedzmy, że wśród możliwych działań niepożądanych – wskazanych w jego ulotce – znajdują się: senność, zawroty głowy, nudności, wymioty, reakcje alergiczne (do wstrząsu anafilaktycznego włącznie), napady astmy oskrzelowej.
Oraz efekty uboczne tak rozrywkowe jak omamy.
W radio natknąć się można na piosenkę o wzdęciach, będącą jednocześnie piosenką o leku na wzdęcia. Niestety, mimo że grana jest ona często do wyrzygania (co w zasadzie wymagałoby równoległego puszczania piosenki o leku na nudności), wciąż nie udało mi się zapamiętać nazwy tego leku. Może ktoś podpowie?
Pod facebookową zajawką ostatniego tekstu, poświęconego Świętom ze Stoperanem, pojawił się komentarz, dzięki któremu dowiedziałem się o nowym leku:
Nifuroksazyd. Przepisanie jego nazwy zajęło mi pół godziny. Przeczytać jej do teraz nie potrafię. Jak się dowiedziałem, jest to preparat na biegunkę.
Szczerze mówiąc, jakoś nie wyobrażam sobie, żeby klient apteki, będąc w stanie hmmm… wyższej konieczności, był w stanie tę nazwę wymówić…
– Poproszę Nifuksryaz… Niksyfu…
– Tak?
– Niksyfur… Nifokaryz… o rany, już nie mogę…
– Proszę mówić wyraźniej, o jaki lek Panu chodzi…
– Poproszę Nifiraks… o rany, nie…
– No niech Pan wreszcie wygęga!
– Nie, już nic. Tylko jakąś szmatę do wytarcia podłogi poproszę…
Kiedy producent leków życzy swoim klientom zdrowia, można zastanawiać się, czy na pewno jest zupełnie szczery. W końcu to tak, jakby mechanik z głębi serca życzył komuś, żeby nigdy nie musiał do niego przyjeżdżać. Albo – to nawet bardziej adekwatny przykład w przypadku leków, o których jest dzisiejszy wpis – hydraulik życzył komuś, aby mu z rury nigdy nie ciekło.
Taaa, zapewne już się domyślacie. Dzisiaj zajrzymy na złowieszcze terytoria Ad rectum.
