Radiowa Trójka od jakiegoś czasu prowadzi akcję „Nie trać słuchu”, próbując uchronić nas przed akustycznym złem ziejącym między innymi z dousznych słuchawek iPodów, empetrójek i podobnych gadżetów. Chwała Trójce, ale co mają zrobić ci, dla których edukacyjne dobrodziejstwo akcji przyszło za późno?
Przede wszystkim: nie tracić nadziei. Niedosłyszących nieszczęśników pod swoje opiekuńcze skrzydła wzięło poznańskie Multikino w Starym Browarze.
W muzyce od dawna daje się zauważyć dążenie do szukania dla siebie coraz ciaśniejszych szufladek, czego efektem są gatunki muzyczne o coraz bardziej wymyślnych i specjalistycznych nazwach. Weźmy taki heavy metal: na początku był po prostu metal, ale niewiele trzeba było czasu, żeby pojawił się thrash metal, death metal, black metal, gore, a nawet soft metal. (Autor tego ostatniego terminu najwyraźniej inspirował się fizycznymi właściwościami cyny.)
Wczoraj mieliśmy z żoną okazję do uroczystego świętowania, w związku z czym udałem się do mekki miłośników wykwintnych trunków (czyli do Żabki), aby nabyć wino czerwone wytrawne. Kosztowało mniej więcej tyle co dwa buzuny: jeszcze jeden grosz i cena byłaby dwucyfrowa. Dwucyfrowa nie licząc groszy. Grosza. Groszy.
Zamotałem się. Ale myślę, że się ceny domyślacie.
…gdy mnie ktoś tak spyta…. No, może lepiej nie będę cytować Kazika, bo to się jakąś chryją może skończyć. Słyszałem, że Kazik nie lubi się z Internetem. W każdym razie dzisiaj pozwolę Wam zajrzeć w głąb mojej duszy. Prawie jak proktologowi.
A wszystko dlatego, że jest sezon ogórkowy, i nie ma o czym pisać. A poza tym znamy się mało, więc uznałem, że powinniśmy się poznać mniej mało. Zacznijmy od spojrzenia na kulisy procesu twórczego, którego efektem są paszkwile zamieszczane na maltreting.pl. Na początek kontrol-ce-kontrol-fał z fejsbukowego czata.
