Naprawdę. Kiedy zaczynałem się przekomarzać z Ibupromem – bo w epoce Facebooka można się przekomarzać nawet z tabletkami przeciwbólowymi – na temat jednego z filmów, jaki Ibuprom zamieścił sam o sobie, nie spodziewałem się, że nasza wymiana uprzejmości skończy się taką odpowiedzią Ibupromu.
Ale zacznijmy od początku.
Zupełnie nie wiem, dlaczego robienie dokładnie tego, do czego zachęcają nas setki reklam telewizyjnych i billboardów na ulicach miałoby być jakoś szczególnie sprytne, ale Lidl najwyraźniej wie.
Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Kiedy kilka razy słyszałem w radiu, że według „większości Polaków” ten czy inny produkt z Lidla jest „taki sam lub lepszy w smaku”, niż „marka nr 1 na rynku”, zabrakło mi determinacji, żeby sprawdzić, co też kryje się pod adresem gie-efk-ka kom slesz pe-el, pod którym, według słów lektora, miały kryć się wyniki odpowiednich badań. A byłem niemal pewien, że dobór słów jest – jakby to delikatnie ująć – nieprzypadkowy.
Nie miałem jednak pojęcia, jak bardzo jest nieprzypadkowy.
Jakiś czas temu Artystka Znana Wcześniej jako Bazyl Lia zaapelowała o rasową czystość tradycyjnie polskich naleśników z twarogiem. Ostrzegała, że przyszłość narodu, który serkiem homogenizowanym lub podobnym wynalazkiem zastępuje w tradycyjnym naleśniku tradycyjny ser biały, widzi raczej w czarnych barwach.
Tradycyjny polski naleśnik miał bowiem być, jak pisała Bazyl Lia, wypełniony właśnie twarogiem – zwykłym twarogiem chudym, tłustym lub półtłustym, ugniecionym widelcem, z dodatkiem odpowiedniej (czyli dyktowanej przez osobiste gusty) ilości śmietany oraz polskiego cukru z polskich buraków. Prosty, zwykły naleśnik z twarogiem ze śmietaną i cukrem.
Jak kiedyś. Jak dawniej. Jak zawsze.
Ostatnim razem mi się nie chciało. Nie chciało mi się grzebać po regulaminach i sprawdzać, czy Plus bierze sobie do serca powiedzenie „do trzech razy sztuka” i czy w związku z tym udało się tej sieci – za trzecim razem – zaoferować wreszcie usługę nielimitowanego dostępu do Internetu, w której nie byłoby limitów.
Nie chciało mi się, nie sprawdziłem, spytałem publicznie Plusa, nie dostałem odpowiedzi.
I nic dziwnego. Gdybym był Plusem, też bym nie odpowiadał. Bo limity są. A ich konsekwencje są wręcz rozrywkowe.
